ഫാഷിസവും ഇന്ഡ്യാ ചരിത്രവും
സവിശേഷമായ ഒരു ചരിത്ര ദുര്വ്യാഖ്യാനപദ്ധതിയെ ആശ്രയിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഏത് ഫാഷിസവും സാംസ്കാരികമായി നിലനില്ക്കുക. രാഷ്ട്രീയാധികാരത്തിന്റെ മുന്നുപാധിയായ പൊതുബോധാധിനിവേശം ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഷോവിനിസ്റ്റ് ധാരണകള് ഉല്പാദിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് സാധ്യമാവുക എന്ന് എല്ലാ ഉന്മാദ ദേശീയതകള്ക്കുമറിയാം. ആര്യവംശീയതയുടെയും മുസ്ലിം വിരോധത്തിന്റെയും വെറുപ്പ് മണക്കുന്ന സൈദ്ധാന്തികാടിത്തറകളില് കെട്ടിപ്പടുക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഇന്ഡ്യന് ഫാഷിസം മാത്രമല്ല, അതിന്റെ പൂ
ര്വമാതൃകയായ ജര്മന് നാസിസവും ചരിത്രത്തെ സംബന്ധിച്ച വലിയ നുണകള് പ്രചരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് ആര്യമേധാവിത്വവാദത്തെയും ജൂതവംശഹത്യാ നിര്ദേശത്തെയും ‘ബുദ്ധിപര’മായി സ്ഥാപിച്ചെടുത്തത്. തീവ്രദേശീയതയുടെ പനി ബാധിച്ച് ജൂതന്മാരെ കൊന്നുതീര്ക്കാന് കൈ തരിക്കുന്നവരായി രാജ്യത്തെ പുതുതലമുറയെ വാര്ത്തെടുക്കുകയാണ് ഫാഷിസത്തിന്റെ സ്ഥിരവാഴ്ചക്ക് പരിസരമൊരുക്കാന് അത്യാവശ്യം എന്നറിയാമായിരുന്ന ഹിറ്റ്ലര്, സ്കൂള് പാഠപുസ്തകങ്ങളിലെ ചരിത്രവിവരണത്തെ ‘ശരി’യാക്കുകയാണ് അതിന്റെ മാര്ഗമെന്നും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. 1933ല് ഹിറ്റ്ലറുടെ അധികാരാരോഹണം നടന്നയുടനെ, നാസി യുവജന പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പ്രവര്ത്തകര് ‘ജര്മന് വിരുദ്ധമായ’ ആശയങ്ങളും അറിവുകളുമുള്ള പുസ്തകങ്ങളെല്ലാം തെരുവുകളില് കൂട്ടിയിട്ട് കത്തിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. വിദ്യാഭ്യാസ മന്ത്രിയായിരുന്ന ബെന്ഹാര്ഡ് റെസ്റ്റിന്റെ (Benhard Rest) നേതൃത്വത്തില് നിലവിലുള്ള പാഠപുസ്തകങ്ങളെല്ലാം നിരോധിക്കുകയും ‘ദേശീയതയുടെ താല്പര്യങ്ങള്’ നിറവേറ്റുംവിധം പുതിയവ തയ്യാറാക്കുകയും ചെയ്തു. ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങളായിരുന്നു സ്വാഭാവികമായും ഏറ്റവും മൗലികമായ അഴിച്ചുപണികള്ക്ക് വിധേയമായത്. എന്നാല് ശാസ്ത്രവും ഗണിതവുമെല്ലാം ഇതിന്റെ പ്രകമ്പനങ്ങളനുഭവിക്കുകയുണ്ടായി
ഠം കുഞ്ഞുമനസ്സുകളിലേക്ക് വിനിമയം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഹിറ്റ്ലറുടെ അധികാരകാലത്ത് ബെര്ലിനിലെ അമേരിക്കന് സ്കൂളില് പ്രധാനാധ്യാപകനായിരുന്നു ഗ്രീഗര് സീമര് (Greger Ziemer) പില്ക്കാലത്ത് എഴുതിയ Education for Death എന്ന പുസ്തകം ഫാഷിസ്റ്റ് ജര്മനിയിലെ കരിക്കുലം പരിഷ്കരണത്തിന്റെ ഭീകരമായ ഓര്മകള് പങ്കുവെക്കുന്നുണ്ട്.
ഇന്ഡ്യന് ഫാഷിസത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രമായ ഹിന്ദുത്വം, ആര്.എസ്.എസ് എന്ന അതിന്റെ കേഡര് സംഘടനാരൂപത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ഡ്യയുടെ അവസാന പതിറ്റാണ്ടുകളില് വളര്ത്തിയെടുത്തത് ഹിറ്റ്ലറിന്റെയും സംഘത്തിന്റെയും വിധ്വംസക നടപടികളെ ആവേശപൂര്വം പിന്തുടര്ന്നുകൊണ്ടാണെന്ന് അറിവുള്ളവര്ക്ക് ഭാരതീയ ജനതാ പാര്ട്ടിയുടെ സംസ്ഥാന, കേന്ദ്ര അധികാരാരോഹണങ്ങള് ഇന്ഡ്യന് പാഠപുസ്തകങ്ങളില് നടത്തുന്ന ഇടപെടലുകള്ക്ക്, മുകളില് വിശദീകരിച്ച ജര്മന് പരിശ്രമങ്ങളുമായുള്ള കിറുകൃത്യമായ അനുരൂപകത്വം ഒട്ടും അത്ഭുതകരമായി അനുഭവപ്പെടില്ല. മുസ്ലിം വംശീയ ഉന്മൂലനം വഴി ‘ശുദ്ധവും ശക്തവു’മായിത്തീരുന്ന ഇന്ഡ്യയില് സവര്ണ ഹിന്ദുക്കള് ദലിതുകളെ അടക്കി ഭരിക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന ‘ആര്ഷഭാരത’ പുനഃസൃഷ്ടി സ്വപ്നം കാണുന്ന ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ ആധുനിക രാഷ്ട്രീയ പാഠപുസ്തകമായിരുന്നുവല്ലോ ജര്മന് നാസിസം. ഹിന്ദു ഷോവിനിസത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ പരീക്ഷണങ്ങള് കേവലം ട്രോളുകള്ക്ക് വിഷയമാകേണ്ട തമാശകളല്ല, പ്രത്യുത വിദ്യാര്ത്ഥികളെ മുസ്ലിം ചോരക്കുവേണ്ടി ദാഹിക്കുന്നവരാക്കിത്തീര്ക്കാ
സ്തകങ്ങള്ക്ക് ‘ദൗത്യ’നിര്വഹണം തീര്ത്തും എളുപ്പമാണെന്നതാണ് വസ്തുത. കാരണം, അവയിലുള്ള ഇസ്ലാം വിദ്വേഷം ഒട്ടും കടുപ്പം കുറയാതെ ദേശീയ, അന്തര്ദേശീയ മാധ്യമങ്ങള് വേറെ വാക്കുകളില് വിതരണം ചെയ്യുന്നതിന്റെ ആശയസ്വാധീനവുമായാണ് കുട്ടികള് ഇപ്പോള് സ്കൂളുകളില് എത്തുന്നതുതന്നെ.
ഫാഷിസത്തെ രാഷ്ട്രീയമായി ചെറുക്കുന്നതുപോലെത്തന്നെ പ്രധാനമാണ് സാമ്രാജ്യത്വവും ഫാഷിസവും തോളില് കയ്യിട്ടുനടത്തുന്ന പൊതുബോധ രൂപീകരണത്തെ സാംസ്കാരികമായി ചെറുക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങളുമെന്ന് തിരിച്ചറിയാതെ സംഘ്പരിവാറിനെതിരായ പോരാട്ടം ഇനി ഒരടിപോലും മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകുവാന് കഴിയില്ല. ആസ്ഥാന ഉപദേശകരെ അക്കാദമിക കൗണ്സിലുകളില് കുടിയിരുത്തി സാക്ഷാല്ക്കരിക്കുന്ന ചരിത്രപാ
ഠപുസ്തകങ്ങളുടെ വര്ഗീയവല്ക്കരണമെന്ന കുത്സിത ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള പ്രയാണം ഹിന്ദുത്വം ആരംഭിച്ചത് ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ തന്നെ പഴുതുകള് ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു. മാക്സ് മുള്ളര് മുതല് ജെയിംസ് മില് വരെയുള്ളവരുടെ ചരിത്രസങ്കല്പനങ്ങളില് നിന്ന് മുറിച്ചെടുത്ത ഭാഗങ്ങള് വിവിധ അനുപാ
തങ്ങളിലരച്ചുചേര്ത്ത് നടത്തിയ ഇന്ഡ്യയുടെ യഥാര്ത്ഥ അവകാശികള് ഹിന്ദുക്കളാണെന്നും അവരുടെ നിയന്ത്രണത്തില് പ്രാചീന ഇന്ഡ്യ നാഗരികതയുടെ ഉത്തുംഗതയിലായിരുന്നുവെന്നും ഇന്ഡ്യയെ നശിപ്പിച്ചത് മധ്യകാല മുസ്ലിം പടയോട്ടങ്ങളാണെന്നും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണമികവിനെ ചെറുക്കാന് പ്രാചീന ഹിന്ദു ആശയങ്ങളെ ജ്വലിപ്പിച്ച് ദേശാഭിമാനമുണര്ത്തുകയാണ് വേണ്ടതെന്നുമെല്ലാം സമര്ത്ഥിക്കുവാനുദ്ദേശിച്ചുള്ള വികല ഇന്ഡ്യാചരിത്രാഖ്യാനങ്ങള് വഴി ‘സ്വാതന്ത്ര്യസമര’ത്തിന് ആവേശം പകരാന് ശ്രമിച്ചവരില് നിന്നാരംഭിക്കുന്നുണ്ട് അതിന്റെ വംശാവലി. ‘ഇന്ഡ്യാ ചരിത്ര’ത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആ ദര്ശനമായിരുന്നു ഷോവിനിസ്റ്റ് പടപ്പുറപ്പാടിന്റെ വിത്തും വേരും. യഥാര്ത്ഥത്തില്, കുരിശുയുദ്ധ കാലത്തിന്റെ ബാധയില് നിന്നൊരിക്കലും പുറത്തുകടക്കാന് കഴിയാതിരുന്ന സാമ്രാജ്യത്വം ഇസ്ലാമിനോടുള്ള അതിന്റെ കുടിപ്പക ഇന്ഡ്യയിലെ ഹിന്ദു ബുദ്ധിജീവികള്ക്ക് പകുത്തുനല്കാനുദ്ദേശിച്ച് നിര്മിച്ച ഡിസ്കോഴ്സുകളില് നിന്നാണ് ഈ ചരിത്രവ്യാഖ്യാനം ‘ദേശീയത’യുടെ അനുഗ്രഹാശിസ്സുകളോടെ ഇവിടെ രൂപം കൊണ്ടതെന്ന് സൂക്ഷ്മനിരീക്ഷണത്തില് മനസ്സിലാക്കാനാകും. രണ്ടു നൂറ്റാïോളം പഴക്കമുള്ള നമ്മുടെ ചരിത്രരചനാശാസ്ത്രത്തിന്റെ വര്ഗീയത നുരയുന്ന ഉള്ളുകള്ളികളെ നിശിതമായ സാംസ്കാരിക വിചാരണക്കു വിധേയമാക്കാതെ പാഠപുസ്തകങ്ങളെക്കുറിച്ചുമാത്രം സംസാരിച്ചവസാനിപ്പിക്കേണ്ട ഒന്നല്ല നാം ചര്ച്ച ചെയ്യുന്ന വിഷയം.
ഇന്ഡ്യയിലെ മുസ്ലിം ഭരണത്തെ തകര്ത്തുകൊണ്ടാണ് ഈസ്റ്റ് ഇന്ഡ്യാ കമ്പനി ആധിപത്യമുറപ്പിക്കുന്നത്. ബംഗാളിനുശേഷം ഡല്ഹി പൂര്ണ നിയന്ത്രണത്തിലാക്കാനുള്ള കമ്പനി ആസൂത്രണങ്ങളെ ചെറുക്കാന് ബഹദൂര്ശാ സഫറിന്റെ നേതൃത്വത്തില് ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിംകളുമായ നാട്ടുരാജാക്കന്മാരും പൗരപ്രമാണികളും മതപണ്ഡിതന്മാരും മുന്നില്നിന്നുനയിച്ച 1857ലെ ഒന്നാം സ്വാതന്ത്ര്യസമരമെന്നറിയപ്പെട്ട സായുധ വിപ്ലവത്തെ അതിഭീകരമായി അടിച്ചമര്ത്തിയ കമ്പനിപ്പട്ടാളം മുഗളഭരണത്തിന് ചരമക്കുറിപ്പെഴുതുകയും ചെങ്കോട്ടയില് നിന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്വത്തിന് ഡല്ഹി ഭരിക്കുവാനുള്ള വഴിയൊരുക്കുകയും ചെയ്തു. 1857ലെ സമരത്തിനുശേഷം ഈസ്റ്റ് ഇന്ഡ്യാ കമ്പനിയില് നിന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് രാജ്ഞി നേരിട്ട് ഇന്ഡ്യാഭരണമേറ്റെടുത്തതോടെത്
യോജകരായി ആര്.എസ്.എസുകാര് മാറുന്നത് കഥയുടെ തുടര്ച്ച മാത്രമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുമാകുമെന്നു സാരം. ഒരുകാലത്ത് തിലകന് മുതല് ഗോള്വാള്ക്കര് വരെയുള്ളവരെ ബൗദ്ധികമായി രൂപപ്പെടുത്തിയവരുടെ പിന്മുറക്കാര് തന്നെയാണ് സാമുവല് ഹണ്ടിംഗ്ടണും ബെര്ണാഡ് ലൂയിസുമെല്ലാമായി അക്കാദമിക കോസ്മറ്റിക്സിനുള്ളില് ദ്രംഷ്ടകളൊളിപ്പിക്കാന് ശ്രമിച്ച് നമ്മുടെ കാലത്ത് ഇംഗ്ലീഷ് ചിരി തുടര്ന്നതെന്ന് ഇനിയും നമുക്ക് തിരിച്ചറിയാറായിട്ടില്ലേ?
ഇന്ഡ്യയില് ഹിന്ദു വര്ഗീയതയുടെ യുഗശില്പികള് തന്നെ ആരംഭിച്ചതാണ് വിദ്യാഭ്യാസത്തെ കാവിവല്ക്കരിച്ച് വിദ്യാര്ത്ഥി മനസ്സുകളെ നേടിയെടുക്കാനുള്ള ശ്രമം. ആര്യസമാജം സ്ഥാപകനായ ദയാനന്ദ സരസ്വതിയുടെ ഇവ്വിഷയകമായ ശ്രമങ്ങളുടെ തുടര്ച്ചയായാണ് അവിഭക്ത പഞ്ചാബില് ലാലാ ഹാന്സ് രാജിന്റെ ദയാനന്ദ ആംഗ്ലോ വേദിക് കോളജ് പ്രസ്ഥാനവും ലാലാ മുന്ഷിറാമിന്റെ (സ്വാമി ശ്രദ്ധാനന്ദ) ഗുരുകുല പ്രസ്ഥാനവും വളര്ന്നുവന്നത്. ഇന്ഡ്യാ ചരിത്രത്തിന്റെ ഹിന്ദുത്വ വ്യാഖ്യാനം പുതുതലമുറയുടെ സിരകളില് കയറ്റാനുള്ള ഹിന്ദു ദേശീയ-വര്ഗീയ-പുനരുത്ഥാനവാദി
രംഭദശകങ്ങള് തൊട്ടുതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. ആര്.എസ്.എസ് സമിതികള് തയ്യാറാക്കിയ കരിക്കുലം പിന്തുടരുന്ന എത്രയെത്ര ശിശുമന്ദിറുകളും വിദ്യാഭാരതികളുമാണ് സ്വതന്ത്ര ഇന്ഡ്യയില് ബി.ജെ.പി സര്ക്കാരുകളൊന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന കാലം മുതല് തന്നെ പ്രവര്ത്തിച്ചുവന്നത്! 1952ല് ഗൊരഖ്പൂരില് രാജ്യത്തെ ആദ്യത്തെ സരസ്വതി ശിശുമന്ദിര് ആരംഭിക്കുന്ന ചടങ്ങില് സാക്ഷാല് ഗോള്വാള്ക്കര് തന്നെ സന്നിഹിതനായിരുന്നു. പിഞ്ചു നിഷ്കളങ്കതയെ കടുത്ത വര്ഗീയ വിഷപ്പുക കൊണ്ട് ശ്വാസം മുട്ടിച്ച് പതിറ്റാണ്ടുകളായി രാജ്യത്ത് ‘നിയമാനുസൃതം’ നിലനില്ക്കുന്ന ഇത്തരം സ്വകാര്യ ശൃംഖലകളുടെ വര്ഗീയവല്ക്കരണ പദ്ധതികള്ക്ക് ഔദ്യോഗിക സര്ക്കാര് സംവിധാനങ്ങളുപയോഗിച്ചുകൂടി തുടര്ച്ചകളുണ്ടാകുന്നുവെന്നതാ
ഫാഷിസത്തിന്റെ ചരിത്ര ദുര്വ്യാഖ്യാന പദ്ധതിക്ക് വന്തോതില് ഇരയായ പ്രദേശമാണ് നമ്മുടെ മലബാര്. നിസ്സഹകരണ ഖിലാഫത്ത് സമരങ്ങളിലൂടെയാണ് മലബാറില് കോണ്ഗ്രസ് ഒരു ജനകീയ പ്രസ്ഥാനമായി മാറിയത്. മലബാറിലെ മാപ്പിളമാര് ഇന്ഡ്യയില് ദേശീയ പ്രസ്ഥാനമുണ്ടാകുന്നതിനുമുമ്പു
രാടിയവരാണവര്. സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധതയോടൊപ്പം മതാന്തര സമുദായമൈത്രിയും മാപ്പിളമാരുടെ മുഖമുദ്രയായിരുന്നു. മാലിക് ഇബ്നു ദീനാറിന്റെ കാലം മുതല് മലബാറിലെ വിവിധ ജാതിസമൂഹങ്ങളുമായി അഗാധമായ സ്നേഹബന്ധത്തില് ജീവിച്ചുപോന്ന ഉജ്ജ്വലമായ പൈതൃകമാണ് മാപ്പിളമാരുടേത്. സാമൂതിരി രാജാവിന്റെ നാവികപ്പടയെന്ന നിലയിലാണ് മരക്കാര് സൈന്യം പറങ്കികളോട് ഏറ്റുമുട്ടിയത് എന്ന കാര്യം ഇവിടെ സ്മരിക്കാവുന്നതാണ്. ഇതോടൊപ്പം ചേര്ത്തു പറയേണ്ടതാണ്, പോ
ര്ച്ചുഗീസ് അധിനിവേശാനന്തരം മാപ്പിള സാമൂഹികാവസ്ഥയിലുണ്ടായ മാറ്റങ്ങള്. കച്ചവടക്കാരും നാവികരുമായിരുന്ന മാപ്പിളമാര് തീരദേശങ്ങള് വിട്ട് ഉള്നാടുകളിലേക്ക് കുടിയേറാനും ഹിന്ദു ജന്മിമാര്ക്കു കീഴില് കുടിയാന്മാരായി പണിയെടുക്കാനും നിര്ബന്ധിക്കപ്പെടുന്ന സാഹചര്യമുണ്ടായി. അവര്ണരോ മാപ്പിളമാരോ ആയിരുന്ന കുടിയാന്മാരെ ജന്മിമാര് അതിക്രൂരമായി പീഡിപ്പിക്കുകയും ചൂഷണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തിരുന്ന മലബാര് കാര്ഷിക വ്യവസ്ഥയിലാണ് ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം മൂര്ത്തമായിത്തീര്ന്നത്. ബ്രിട്ടീഷുകാര് ജന്മിധാര്ഷ്ട്യങ്ങളെ ഘടനാപരമായി സംരക്ഷിക്കുകയും ശാക്തീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
ജന്മി-ബ്രിട്ടീഷ് മര്ദക അച്ചുതണ്ടിനെതിരെ സായുധമായ ചെറുത്തുനില്പുകള് ഒറ്റയും തെറ്റയുമായി മാപ്പിളമാര് പ്രസിദ്ധമായ 1921ലെ സമരത്തിനുമുമ്പ് തന്നെ നടത്തുന്നുണ്ട്. ഏതാനും ഹിന്ദു ജന്മിമാരും ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥരും ഒട്ടനേകം മാപ്പിളമാരും ഈ സംഘര്ഷങ്ങളില് മരണപ്പെടുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ദേശീയവാദത്തിന്റെ രൂപകങ്ങളുപയോഗിച്ചോ മാര്ക്സിസ്റ്റ് സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ പ്രചോദനത്തിലോ അല്ല ഈ സമരങ്ങളൊന്നും നടന്നിട്ടുള്ളത്. മലബാറിലെ മാപ്പിളമാര്ക്കിടയില് പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ചില സ്വൂഫീ വിശ്വാസങ്ങള് ഇത്തരം ചെറുത്തുനില്പുകള് അതിക്രമികളായ കാഫിറുകള്ക്കെതിരിലുള്ള ജിഹാദാണെന്ന ധാരണ പകര്ന്നിരുന്നുവെന്നാണ് മനസ്സിലാകുന്നത്. തങ്ങള്ക്കുചുറ്റുമുള്ള അമുസ്ലിംകളെയെല്ലാവരെയുമല്ല, മറിച്ച് തങ്ങളോട് അതിക്രമം കാണിക്കുന്ന ജന്മിമാരെയും ബ്രിട്ടീഷ് ക്രിസ്ത്യന് ഉദ്യോഗസ്ഥരെയും മാത്രമാണ് പത്തൊന്പതാം നൂറ്റാണ്ടില് സായുധ സമരങ്ങള്ക്കു മുതിര്ന്ന ചെറുമാപ്പിള സംഘങ്ങള് പോരാടേണ്ട കാഫിറുകളായി മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നത്. ജിഹാദിന് മാപ്പിള പോരാളി സംഘങ്ങള് നല്കിയ വ്യാഖ്യാനം ഇസ്ലാമിക വീക്ഷണത്തില് സാധൂകരണമില്ലാത്തതാണെന്ന് ക്വുര്ആനും നബിചര്യയും പരിശോധിച്ചാല് മനസ്സിലാകും. സയ്യിദ് ഥനാഉല്ലാഹ് മക്തി തങ്ങളെപ്പോലുള്ള മാപ്പിള പണ്ഡിതന്മാരും പരിഷ്കര്ത്താക്കളും ഇക്കാര്യം അന്നുതന്നെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുകയും സായുധ ജന്മി-ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധ പോരാട്ടങ്ങളില് നിന്ന് പി
ന്മാറാനും അതില് തല്പരരായിരുന്ന മാപ്പിള യുവാക്കളോട് അഭ്യര്ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നതാണ്. അത്തരം സമരങ്ങള് ആത്യന്തികമായി മാപ്പിളമാര്ക്കുതന്നെ കഷ്ടനഷ്ടങ്ങളുണ്ടാക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ ആത്മഹത്യയാണെന്ന് മക്തി തങ്ങള് കരുതിയിരുന്നു.
ആയുധത്തിന്റെ വഴിക്കുപകരം ആധുനികമായ ജനാധിപത്യസംഘാടനങ്ങളുടെ മാര്ഗത്തിലേക്ക് മാപ്പിള പ്രതിരോധ ഊര്ജ്ജത്തെ മാറ്റിപ്പിടിക്കാനാണ് ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ രണ്ടാം ദശകത്തില് കട്ടിലശ്ശേരി മുഹമ്മദ് മൗലവി സജീവമായി പരിശ്രമിച്ചത്. ഹോംറൂള് പ്രസ്ഥാനവുമായി കണ്ണിചേര്ന്ന് കുടിയാന് പ്രശ്നങ്ങള് പരിഹരിക്കാന് ഗവണ്മെന്റിനുമേല് സമ്മര്ദം ചെലുത്താനുള്ള ബഹുജന പ്രക്ഷോഭപരിപാ
ടികള് വളര്ത്തിക്കൊണ്ടുവരാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെയും എം.പി നാരായണമേനോന്റെയും അധ്വാനങ്ങള് വഴിയാണ് മലബാര് കുടിയാന് സംഘം (Malabar Tenancy Association) എന്ന പ്രസ്ഥാനം വളര്ന്നുവന്നത്. ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പരിസരമുപയോഗിച്ച് കട്ടിലശ്ശേരി സംഘടിപ്പിച്ച ജനാധിപത്യ പ്രതിരോധങ്ങള്ക്കുമുമ്പ് മാപ്പിളമാര് ഒറ്റയും തെറ്റയുമായി നടത്തിയിരുന്ന, കലാപങ്ങള് എന്നോ, ലഹളകള് എന്നോ, പൊട്ടിത്തെറികള് എന്നോ വിളിക്കപ്പെട്ട ഹിംസാത്മക പ്രതിരോധങ്ങള് അമുസ്ലിം വിദ്വേഷത്തില് നിന്നുണ്ടായതായിരുന്നില്ലെന്ന കാര്യം ഇവിടെ പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതുണ്ട്. തികച്ചും പ്രാദേശികമായ ചില സ്വൂഫീ മതധാരണകളില് നിന്നും സമുദായബോധത്തില് നിന്നും വളര്ന്നുവന്ന, വളരെ വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷയും രൂപങ്ങളുമുപയോഗിച്ച് മുന്നേറിയ ഒരു ചൂഷക-മര്ദകവിരുദ്ധ രാഷ്ട്രീയമായിരുന്നു അത്. അത്തരം പോരാട്ടങ്ങളെ ജ്വലിപ്പിച്ചുനിര്ത്തിയ മാപ്പിളപടപ്പാട്ടുകളും മറ്റും പരിശോധിച്ചാല് ഇത് മനസ്സിലാക്കാനാകും. ജാര്ഖണ്ഡിലെയും ബിഹാറിലെയും ബംഗാളിലെയും ആദിവാസി മേഖലകളിലേക്കുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് അധിനിവേശത്തിനെതിരില് 1850കളിലുണ്ടായ സാന്താള് പോരാട്ടവും ഇതേപോലെ തനത് മത-സമുദായ സങ്കല്പങ്ങളില് നിന്ന് സാധ്യമായതായിരുന്നു. അക്കാലഘട്ടത്തിലെ ഹിംസാത്മക മാപ്പിള രാഷ്ട്രീയം ഇസ്ലാമികമായി സാധൂകരണമുള്ളതാണോ അല്ലേ എന്ന കാര്യത്തിലും അവ ഗുണപ്രദമായിരുന്നോ അല്ലേ എന്ന കാര്യത്തിലും മതപണ്ഡിതന്മാരും സമുദായനേതാക്കളും ആയവര്ക്കിടയില് അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളുണ്ടാകാം. എന്നാല് അവ കൊളോണിയല്-ആര്.എസ്.എസ്-‘ദേശീ
ലെ അന്ധമായ അപരവിദ്വേഷത്തിന്റെയോ രക്തദാഹത്തിന്റെയോ പ്രകടനമായിരുന്നില്ലെന്ന കാര്യം സുതരാം വ്യക്തമാണ്. സായുധ മാപ്പിള ചെറുത്തുനില്പുകള്ക്ക് മതപരമായ പ്രത്യയശാസ്ത്രം നല്കുന്നതില് പങ്കുവഹിച്ച മമ്പുറം സയ്യിദ് അലവി തങ്ങളെപ്പോലുള്ള പണ്ഡിതന്മാര് ആഴമുള്ള അമുസ്ലിം സൗഹൃദങ്ങളുള്ളവരായിരുന്നുവെന്ന കാര്യം സ്മരണീയമാണ്.
കൊളോണിയല്/ജന്മിവിരുദ്ധ സമരങ്ങളുടെ നൂറ്റാണ്ടുകള് നീണ്ട ഇഴകള് ഇങ്ങനെ പലവിധേന കെട്ടുപിണഞ്ഞുകിടന്നിരുന്ന ഒരു സാമൂഹ്യ പരിസരത്തിലേക്കാണ് കട്ടിലശ്ശേരി കെട്ടിപ്പടുത്ത ജനകീയ പിന്തുണയെ മൂലധനമാക്കി ഇന്ഡ്യന് നാഷണല് കോണ്ഗ്രസ് മലബാറില് കാലൂന്നിയത്. ഖിലാഫത്ത് വിഷയവും കുടിയാന് പ്രശ്നങ്ങളും മുഖ്യപ്രമേയമായതുകൊണ്ടും ആലി മുസ്ല്യാര്, കെ.എം മൗലവി, മുഹമ്മദ് അബ്ദുര്റഹ്മാന് തുടങ്ങിയവര് മുന്നിരയില് വന്നതുകൊണ്ടും മാപ്പിളമാരെ വന്തോതില് ആകര്ഷിക്കുവാന് പ്രസ്ഥാനത്തിനു കഴിഞ്ഞു. രാഷ്ട്രീയം ഒരു ഒഴിവുവേളാ ആര്ഭാടം മാത്രമായിരുന്ന മലബാറിലെ ചില സവര്ണ കോണ്ഗ്രസ് നേതാക്കളില്നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി അപാരമായ പ്രതിബദ്ധതയും അത്മാര്പ്പണസന്നദ്ധതയും സത്യസന്ധതയും ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല് മാപ്പിളമാരുടെ മുന്കയ്യില് ഖിലാഫത്ത്-കോണ്ഗ്രസ് പ്രവര്ത്തനങ്ങള് മലബാറിലുടനീളം സജീവമായി. ഇതിനെ അടിച്ചമര്ത്തുവാന് ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളം അഴിച്ചുവിട്ട അതിക്രമങ്ങള് മാപ്പിള സായുധപാ
രമ്പര്യത്തിന് പുതുജീവന് നല്കിയപ്പോഴാണ്
1921ലെ സംഭവവികാസങ്ങളുണ്ടാകുന്നത്. ആലി മുസ്ല്യാരെപ്പോലുള്ളവര് അറസ്റ്റിലായപ്പോള് ചിതറിപ്പോയ മാപ്പിളമാരെ സംഘടിപ്പിച്ച് വളരെ വ്യവസ്ഥാപിതമായി മാസങ്ങളോളം സായുധ പ്രതിരോധത്തിലൂടെ മലബാറിലെ പല പ്രദേശങ്ങളില്നിന്നും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണവും ജന്മി താണ്ഡവവും ഇല്ലാതാക്കാന് കഴിഞ്ഞ വാരിയന്കുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജിയായിരുന്നു അതിന്റെ നട്ടെല്ല്. വിവേചനരഹിതമായ ആക്രമണങ്ങള് ചൂഷകജന്മിമാര്ക്കും ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരികള്ക്കുമെതിരില്പോലും നടക്കുന്നില്ലെന്നുറപ്പുവരുത്തു
തീവ്രഹിന്ദു വലതുപക്ഷത്തിന്റെ ഈ ദൃശപരിശ്രമത്തെ ഓര്ക്കുമ്പോള് തന്നെ സമരം അടിച്ചമര്ത്താന് സാമ്രാജ്യത്വം നടത്തിയ അതിഭീകരമായ സൈനികകടന്നുകയറ്റത്തില് സന്തോഷിക്കുകയും മാപ്പിളമാര്ക്കുവേണ്ടി ദുരിതാശ്വാസ പ്രവര്ത്തനങ്ങള്പോ
ലും നടത്താന് വിസമ്മതിക്കുകയും മലബാറിലെ രാഷ്ട്രീയ കാലാവസ്ഥയെ സംബന്ധിച്ച മുസ്ലിം വിരുദ്ധ ഹിന്ദു വര്ഗീയതയുടെ ഉദ്ദീപനം ലക്ഷ്യം വെച്ചുണ്ടായ കൊളോണിയല്, സവര്ണ, ഷോവിനിസ്റ്റ് വ്യാജപ്രചരണങ്ങളെ പരോക്ഷമായി പിന്തുണക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ള ദേശീയ പ്രസ്ഥാന മുഖ്യധാരയുടെ സാംസ്കാരിക ഇടപാടുകളെ സമഗ്രമായ കുറ്റവിചാരണക്കുവിധേയമാക്കുവാന്
ടിനെ ഉള്ളില്നിന്ന് പ്രശ്നവല്ക്കരിക്കുവാനും
കോണ്ഗ്രസിനെ കൂടുതല് ജനാധിപത്യപരവും മുസ്ലിം അനുകൂലവുമായ ഒരു ഇടമാക്കി മാറ്റുവാനും അതിന്റെ സവര്ണ അകത്തോട് കൊമ്പുകോര്ക്കുവാനുമാണ് മുഹമ്മദ് അബ്ദുര്റഹ്മാന് സാഹിബ് നിസ്തുലമായ ആര്ജവത്തോടെ ശ്രമിച്ചത്. സീതി സാഹിബും കെ.എം മൗലവിയുമാകട്ടെ, പതുക്കെ കോണ്ഗ്രസില്നിന്ന് പിന്വാങ്ങി സാമുദായിക പ്രവര്ത്തനങ്ങളില് വ്യാപൃതരായി.
ഇന്ഡ്യയില് ആര്.എസ്.എസിന് ജന്മം നല്കുന്നതിന് ആമുഖമായി ഹിന്ദുത്വ ഫാഷിസ്റ്റ് ബുദ്ധിജീവികള് ചെയ്തത് 1921ലെ മലബാറിനെ സംബന്ധിച്ച നുണകള് ആസൂത്രിതവും അതിശക്തവുമായി ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലുടനീളം പ്രചരിപ്പിക്കുകയാണ്. സമരം അടിച്ചമര്ത്തപ്പെട്ടയുടനെ മലബാറിലെ മുസ്ലിം കേന്ദ്രങ്ങളില് ‘ശുദ്ധി’ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ വര്ഗീയ പതാകയുമായി വന്ന പഞ്ചാബില് നിന്നുള്ള ആര്യസമാജനേതാക്കളും 1922ല് മലബാറിലെ ഹിന്ദു അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് ‘റിപ്പോര്ട്ട്’ ചെയ്യാന് ഹിന്ദുമാഹസഭയുടെ നിര്ദ്ദേശപ്രകാരം കോഴിക്കോട്ടെത്തിയ ബി.എസ് മൂഞ്ചെയും ഈ നുണകളെ നിര്മിക്കുന്നതിലും ഉത്തരേന്ത്യയിലെ ഹിന്ദുത്വ പ്രചാരകര്ക്ക് കൈമാറുന്നതിലും വലിയ പങ്കാണ് വഹിച്ചത്. സമരത്തെ ഉപജീവിച്ചുള്ള നൂറുകണക്കിന് ഹിന്ദു ലഘുലേഖകളാണ് ഉത്തരേന്ത്യയില് വിതരണം ചെയ്യപ്പെട്ടത്.ഗോറിയും ഗസ്നിയും ബാബറും ഔറംഗസീബും നടത്തിയ ആക്രമണങ്ങള് മധ്യകാല പഴങ്കഥകളല്ലെന്നും അവ എപ്പോഴും ആവര്ത്തിക്കപ്പെടാമെന്ന സന്ദേശമാണ് മലബാര് നല്കുന്നതെന്നും അവ ഹിന്ദുക്കളെ ‘ഉദ്ബോധിപ്പിച്ചു’. ഇന്ഡ്യയെ ഹിന്ദുക്കളുടെ രാജ്യമായും ഇന്ഡ്യന് മുസ്ലിംകളെ വിദേശ ആക്രമണകാരിയായ ബാബറിന്റെ പി
ന്മുറക്കാരായും ധ്വനിപ്പിച്ച് തീവ്രവര്ഗീയതയുടെ ഫണം വിടര്ത്തിനിന്ന വിഷാക്ഷരങ്ങളെ ദേശസ്നേഹത്തിന്റെ മുഖാവരണമണിയിക്കാനും ലഘുലേഖാകാരന്മാര്ക്ക് കഴിഞ്ഞു.
ഉപരിസൂചിത കലാപലഘുലേഖകള് ഉത്തരേന്ത്യയിലെ ഹിന്ദുപൊതുസമൂഹത്തെ വര്ഗീയവല്കരിച്ചതെങ്ങനെയെല്ലാ
പ്ത രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഭാരതെത്ത ഭാരതീയരുടെ അമ്മയായി പരിചയപ്പെടുത്തുകയും (മാതൃഭൂമി) ഭാരതമാകുന്ന അമ്മയുടെ (സ്ത്രീയുടെ) പ്രതാപം നഷ്ടപ്പെട്ടത്/മാനം കവര്ന്നെടുക്കപ്പെട്ടത് വിദേശ മുസ്ലിംകളുടെ കടന്നാക്രമണം വഴിയാണെന്ന് വിശദീകരിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടായിരുന്നു വെറുപ്പിന്റെ തത്ത്വശാസ്ത്രം ആരംഭിച്ചത്. ദേശത്തെ മാനഭംഗപ്പെടുത്തിയ മുസ്ലിംപു
രുഷന് മലബാറില് ദേശത്തിന്റെ പുത്രിമാരെ(ഹിന്ദുസ്ത്രീകളെ)യാ
ന്നെ അവശേഷിക്കുന്നത് പരിഹാരനിര്ദേശമാണ് – മുസ്ലിംപുരുഷെന്റ കാമഭ്രാന്തില് നിന്ന് ഹിന്ദുസ്ത്രീയെയും മാതൃഭൂമിയെയും സംരക്ഷിക്കാന് ഹിന്ദുപുരുഷന്മാര് സായുധമായി സംഘടിക്കുക! അങ്ങനെ സംഘടിച്ചേടങ്ങളിലെല്ലാം മുസ്ലിം ‘അഴിഞ്ഞാട്ടത്തിന്’ അറുതിവന്നിട്ടുïെന്ന് മിക്കവാറുമെല്ലാ ലഘുലേഖകളും ‘കണക്കുകളും’ ഉദാഹരണങ്ങളും സഹിതം വിശദീകരിച്ചു. മലബാര് ഔര് ആര്യസമാജ്, മലബാര് കാ ദൃശ്യ്, ബോലെ സ്വാമി കാ ദുഷ്ട് നൗകാര്, ഹമാരെ ബിച്ചുരെ ഭായ്, സംഘാതന് കാ ബിഗല്, ചാന്ദ് മുസല്മാനോന് കീ ഹര്കതേന്, യവനോന്കാ ഘോര് അത്യാചാര്, ബിജിത്ര ജീവ്, ഇസ്ലാം കാ ബന്ധ് ഫട് ഗയാ, താരാനായ് ശുദ്ധി തുടങ്ങിയ ലഘുലേഖകളെല്ലാം ഇത്തരമൊരു പ്രത്യയശാസ്ത്ര നിര്മിതിക്കുവേണ്ടിയാണ് ബോധപൂര്വം യത്നിച്ചത്. ദൗര്ഭാഗ്യകരമായ വസ്തുത, കുടിലമായ ലക്ഷ്യങ്ങളോടുകൂടി നിര്വഹിക്കപ്പെട്ട ഈ നുണപ്രസരണത്തിന് ഹിന്ദി ബെല്റ്റിലെ ഹിന്ദുപൊതുസമൂഹത്തെ ഒരു പരിധിവരെയെങ്കിലും വര്ഗീയവല്കരിക്കുവാന് കഴിഞ്ഞുവെന്നതാണ്. നബിവിദ്വേഷത്തിന്റെയും മുസ്ലിംവിരോധത്തിന്റെയും കാളകൂടവുമായി കാവിക്കൂടാരങ്ങളില് രാപാര്ക്കാന് ഒട്ടനവധി ഹിന്ദുക്കളെ മഹാരാഷ്ട്രയില് നിന്നും ഉത്തര്പ്രദേശില് നിന്നുമെല്ലാമായി സമ്പാദിക്കാന് സംഘികളുടെ മലബാറെഴുത്തുകള്ക്ക് കഴിഞ്ഞു.
മുസ്ലിം ഭരണകാലഘട്ടത്തോടുള്ള വെറുപ്പാണ് ഫാഷിസം എപ്പോഴും ഉത്തരേന്ത്യന് ഹിന്ദുക്കള്ക്ക് ‘തിന്നാന്’ കൊടുക്കുന്നത്. മധ്യകാലഘട്ടത്തില് സുല്ത്വാന്മാരും മുഗളരും പണികഴിപ്പിച്ച ശ്രദ്ധേയമായ കെട്ടിടങ്ങളുടെ തലയെടുപ്പുള്ള ശേഷിപ്പുകള് ആധുനിക ഇന്ഡ്യയുടെ അഭിമാനമുദ്രകളായി പരിലസിക്കുന്നത് ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ ചരിത്രവും സംസ്കാരവും നിര്മിക്കുന്നതില് അനിഷേധ്യമായ പങ്കാണ് ഉത്തരേന്ത്യയിലെ മുസ്ലിം സംസ്കൃതിക്കുണ്ടായിരുന്നത് എന്ന വസ്തുതക്ക് ശബ്ദം നല്കുന്നത് സംഘ് സൈദ്ധാന്തികരെ അസ്വസ്ഥരാക്കുന്നു. ചരിത്രത്തിന്റെ വലിയ അടയാളങ്ങളെ എളുപ്പത്തില് നിഷ്കാസനം ചെയ്യാന് കഴിയാത്തതുകൊണ്ട് പൊതുബോധത്തില് അവയ്ക്കുള്ള സ്ഥാനം വ്യത്യാസപ്പെടുത്താനാണ് ഷോവിനിസ്റ്റുകള് ശ്രമിക്കുന്നത്. ഒന്നുകില് പി.എന് ഓക്കിനെപ്പോലെയുള്ള, ഇന്ഡ്യാചരിത്രമെന്ന പേരില് പരിഹാസ്യമായ പെരുംനുണകള് സമാഹരിച്ചിട്ടുള്ള ഗീബല്സുമാരെ ഉദ്ധരിച്ചും പിന്തുടര്ന്നും സുല്ത്വാന്-മുഗള സ്മാരകങ്ങള് ഹിന്ദുക്കളില് നിന്ന് പില്ക്കാലത്ത് ‘തട്ടിയെടുക്കപ്പെട്ട’ പ്രാചീന ഭാരതീയ നിര്മിതികളാണെന്ന് വാദിക്കുകയോ അല്ലെങ്കില് ‘വിദേശ’ മുസ്ലിം എടുപ്പുകളായതിനാല് അവ ഇന്ഡ്യയില്നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യപ്പെടേണ്ടതാണെന്ന് ആക്രോശിക്കുകയോ ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ള സംഘ് പ്രചരണയുദ്ധം കേവലം ക്വുത്വ്ബ് മിനാരത്തിന്റെ ഉയരത്തെയോ താജ് മഹലിന്റെ സൗന്ദര്യത്തെയോ അല്ല ഉന്നംവെക്കുന്നത്, പ്രത്യുത മുസ്ലിം അപരവല്ക്കരണത്തിന്റെ പൂര്ണ സാക്ഷാത്കാരത്തിനുള്ള ‘ചരിത്രപരമായ തടസ്സങ്ങള്’ നീങ്ങിക്കിട്ടലും ഹിന്ദുക്കളുടെ വര്ഗീയ ഏകോപനവുമാണ്. ഇപ്പോള് കേവലം തമാശകളായി തോന്നിയേക്കാവുന്ന മുസ്ലിം ഭരണത്തിന്റെ നാഗരിക അവശിഷ്ടങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംഘ് അവകാശവാദങ്ങള്ക്ക് ചോരപ്പുഴകളൊഴുക്കാനും മുകളില് സൂചിപ്പിച്ച കുത്സിത ലക്ഷ്യങ്ങള് നേടിയെടുക്കാനുമുള്ള കെല്പ്
കൈവരാന് സമയം മാത്രമാണ് ആവശ്യമുള്ളതെന്ന് ബാബ്രി മസ്ജിദ് ദുരന്തത്തിന്റെ നാള്വഴി പരിശോധിച്ചാല് വ്യക്തമാകും. നൂറ്റാണ്ടുകള്ക്കുമുമ്പുള്ള, ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന മനുഷ്യര്ക്കാര്ക്കും വസ്തുനിഷ്ഠബന്ധങ്ങളൊന്നുമില്ലാ
തമാക്കുന്ന’ ഭ്രാന്തിന്റെ പേരാണ് ഹിന്ദു ദേശീയത; അത് വിജയിക്കുന്ന സാംസ്കാരികസ്ഥായിയുടെ പേരാണ് ഭാരതം!
ഇന്ഡ്യന് ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലേക്ക് പടയോട്ടങ്ങള് നയിച്ച, ഇന്നത്തെ അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലുള്ള ഗസ്നി ഭരിച്ചിരുന്ന മുഇസ്സുദീന് മുഹമ്മദ് ഗൂറി 1192ല് പ്രഥ്വിരാജ് ചൗഹാനെ താനേശ്വറിനടുത്തുള്ള തറായിനില്വെച്ച് തോല്പിച്ചതോടെയാണ് വടക്കേ ഇന്ഡ്യയില് സുല്ത്വാന് ഭരണം ആരംഭിക്കുന്നത്. യുദ്ധാനന്തരം ഗസ്നിയിലേക്ക് മടങ്ങിയ മുഹമ്മദിന്റെ പ്രതിനിധിയായി ‘ഇന്ഡ്യന് പ്രവിശ്യ’ ഭരിച്ചത് ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന് ഐബക് എന്ന പേരില് വിശ്രുതനായിത്തീര്ന്ന, തറായിന് യുദ്ധത്തില് ഗസ്നി സൈന്യത്തിന്റെ തലപ്പത്തുണ്ടായിരുന്ന പ്രഗല്ഭനായ അടിമവംശ പടയാളിയായിരുന്നു. മുഹമ്മദിന്റെ മരണത്തോടെ ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന്റെ സാരഥ്യത്തില് ഡല്ഹിയില് സുല്ത്വാന് കാലഘട്ടത്തിന് സ്വതന്ത്രമായ അസ്തിവാരമായി. മധ്യകാല മുസ്ലിം രാജ്യനൈതികതയുടെ ഭാഷയും രൂപകങ്ങളുമാണ് സാമ്രാജ്യത്വ വികസനത്തിന് മുഹമ്മദ് ഗൂറിയും ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന് ഐബക്കുമെല്ലാം ഉപയോഗിക്കുക എന്ന കാര്യം അവരുടെ സ്ഥലകാലത്തില് നിന്നുതന്നെ വ്യക്തമാണ്. അതിനെ നമ്മളിന്നുള്ള ലോകക്രമത്തിന്റെ യുക്തികളുപയോഗിച്ച് വിശകലനം ചെയ്യുന്നത് തികച്ചും അര്ത്ഥശൂന്യമായ ഏര്പ്പാടായിരിക്കും. ഇന്നത്തെ അഫ്ഗാനിസ്ഥാന്, റഷ്യ, തുര്ക്കി, ഇറാന്, ഇറാക്വ് സിറിയ, ഈജിപ്ത് തുടങ്ങിയ പ്രദേശങ്ങളുടെയെല്ലാം സാംസ്കാരികവും ദാര്ശനികവും വംശീയവുമായ ഘടകങ്ങള് ഇടകലര്ന്നുനിന്ന സമൃദ്ധമായ നാഗരിക വൈവിധ്യമാണ് ക്വുത്വ്ബുദ്ദീനും സംഘവും വഴി ഇന്ഡ്യയിലെത്തിയത്. അബ്ബാസി ഖിലാഫത്ത് താര്താരികളുടെ കടന്നാക്രമണത്തില് പതറിക്കൊണ്ടിരുന്ന സമയമായതിനാല് ജീവനും സ്വത്തും സംരക്ഷിക്കാന് ഖിലാഫത്തിനു കീഴിലുണ്ടായിരുന്ന ഭൂപ്രദേശങ്ങളില്നിന്ന് പ്രഖ്യാതരായ പല മുസ്ലിം ബുദ്ധിജീവികളും താരതമ്യേന സുരക്ഷിതവും ഭദ്രവുമായ ഇസ്ലാമികരാജ്യമെന്ന നിലയില് ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന്റെയും ഇര്തുമിഷിന്റെയും ഇന്ഡ്യയിലെത്തിയതും ഇന്ഡ്യന് ബഹുസ്വരതയെ സമ്പന്നമാക്കി. മുഇനുദ്ദീന് ചിശ്തിയെപ്പോലുള്ളവര് ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെത്തിയ രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യം ഇതാണെന്നാണ് മനസ്സിലാകുന്നത്.
ഇസ്ലാമിക പ്രമാണങ്ങളെയും ചരിത്രത്തെയും രാജ്യനയങ്ങളെ സാധൂകരിക്കുവാന് വേണ്ടി അടിമവംശ സ്ഥാപകര് വ്യാഖ്യാനിച്ചിരുന്നുവെന്ന് ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന് (മതത്തിന്റെ അച്ചുതണ്ട് എന്നര്ത്ഥം; ചില രേഖകളില് ക്വുത്വ്ബുദ്ദൗലതി വദ്ദീന് -രാഷ്ട്രത്തിന്റെയും മതത്തിന്റെയും അച്ചുതണ്ട്) എന്ന അപരാഭിധാനം തന്നെ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ഇന്ഡ്യയിലെ അന്നത്തെ ഹിന്ദു സാംസ്കാരികാധിപത്യത്തെ ഇളക്കി ഇസ്ലാമിക ചിഹ്നങ്ങള് ധാരളമുള്ള ഒരന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കാനും അവര് സ്വാഭാവികമായും ശ്രമിച്ചിരുന്നിരിക്കണം. ചരിത്രത്തില് രാജവംശങ്ങളെല്ലാം തങ്ങള് പിന്തുടര്ന്നിരുന്ന മതങ്ങളുടെ ഭൗതിക സാക്ഷാത്കാരത്തിനുവേണ്ടി സാധ്യമായതെല്ലാം ചെയ്ത ഒരു കാലത്തെക്കുറിച്ചാണല്ലോ നാം ചര്ച്ച ചെയ്യുന്നത്. തെക്കന് ഡല്ഹിയിലെ മെഹറോളിയില് പ്രതാപമുള്ള ഒരു ഇസ്ലാമിക ആരാധനാ സമുച്ചയം ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന് പണികഴിപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയത് ഈ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായിട്ടാണ്. പു
തിയൊരു പ്രദേശത്തെത്തിയ മുസ്ലിം സാമൂഹികതക്ക് സ്വാഭാവികമായും ആദ്യമാവശ്യം വിപുലമായ പള്ളിയും അനുബന്ധ സൗകര്യങ്ങളുമാണല്ലോ. നമസ്കാരത്തിനും മതപഠനത്തിനും സൗകര്യങ്ങളുള്ള സമുച്ചയത്തിന്റെ അടയാളമെന്ന നിലയില് ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന് പണി കഴിപ്പിച്ച മിനാരത്തെയാണ് നാമിന്ന് ക്വുത്വ്ബ് മിനാര് എന്നു വിളിക്കുന്നത്. അതിന്റെ ആദ്യനില മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം ഉണ്ടാക്കിയത്. ബാക്കിയുള്ളവ ഇല്തുമിഷും തുടര്ഭരണാധികാരികളും നിര്മിച്ചവയാണ്. ക്വുത്വ്ബ് മിനാറിനെ പ്രാചീന ഹിന്ദു ആകാശ നിരീക്ഷണ ഗോപുരമായി സമര്ത്ഥിച്ച് ക്വുത്വ്ബുദ്ദീനെ ഇന്ഡ്യാ ചരിത്രത്തില്നിന്ന് പുറത്താക്കാന് ശ്രമിക്കുന്ന സംഘ് പരിവാര് വെബ്സൈറ്റുകള്, അസന്നിഗ്ധമായ ചരിത്ര വസ്തുതകളെ ആള്ക്കൂട്ടത്തിന്റെ ആരവബലം മാത്രമുപയോഗിച്ച് മണ്ണിട്ടുമൂടാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. ഹിന്ദു ഭരണാധികാരികള് പടുകൂറ്റന് ക്ഷേത്രങ്ങളുണ്ടാക്കാന് ഉത്സാഹിച്ചതുപോലെ മുസ്ലിം ഭരണാധികാരികള് മനോഹരമായ മിനാരഗോപുരങ്ങളുണ്ടാക്കാന് ശ്രമിക്കുക സ്വാഭാവികമാണെന്നും ചരിത്രത്തെ ചരിത്രമായി മനസ്സിലാക്കുന്നതിനുപകരം നമ്മുടെ ഇഷ്ടങ്ങളിലേക്ക് അതിനെ ഒടിക്കാനും നിവര്ത്താനും ശ്രമിക്കുന്നത് ശുദ്ധ അസംബന്ധമാണെന്നും മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ബൗദ്ധികനിലവാരം വരെ ‘ദേശീയത’യുടെ വിഭ്രാന്തി പലര്ക്കും ഇല്ലാതാക്കുകയാണ്.
ക്വുത്വ്ബുദ്ദീന് പണികഴിപ്പിച്ച മിനാരത്തില് കൊത്തിവെക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ക്വുര്ആന് വാക്യങ്ങളിലൊന്ന് ‘മതത്തിന്റെ കാര്യത്തില് ബലാല്ക്കാരമില്ല’ എന്ന അര്ത്ഥത്തിലുള്ള ‘ലാ ഇക്റാഹ ഫിദ്ദീന്’ (2:256) ആണെന്ന കാര്യം വേണ്ടത്ര ചര്ച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. ഇസ്ലാമിക പാരമ്പര്യത്തില് അഭിമാനിക്കുകയും അതിനെ തങ്ങള് ശരിയെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ രീതിയില് ജ്വലിപ്പിക്കാന് ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്ത ഇന്ഡ്യയിലെ മുസ്ലിം ഭരണാധികാരികള്, അമുസ്ലിംകളെ മതപരിവര്ത്തനത്തിന് നിര്ബന്ധിക്കരുതെന്ന ക്വുര്ആനികതത്ത്വം ഉയര്ത്തിപ്പിടിച്ചവരുമായിരുന്
സുല്ത്വാന്മാരുടെയും ബാബര്, ഹൂമയൂണ് എന്നീ മുഗള് രാജാക്കന്മാരുടെയും കാലത്ത് ‘ഡല്ഹി’ പ്രധാനമായും മെഹ്റോളി-തുഗ്ലക്കാബാദ്-നിസാമു
ലെത്തന്നെയുള്ള മനോഹരമായൊരു ചെങ്കോട്ടയാക്കി വിപുലീകരിക്കുകയും മോടി പിടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ഷാജഹാന് ആഗ്രയിലെ മുഗള ആവാസവ്യവസ്ഥയുടെ സിരാകേന്ദ്രം അക്ബറിന്റെ സിക്കന്ദ്രയില്നിന്ന് ആഗ്രാ ചെങ്കോട്ടയിലേക്ക് ലബ്ധപ്രതിഷ്ഠമാക്കുന്നതിലും വിജയിച്ചു. ഡല്ഹിക്കും ആഗ്രക്കും പു
റമെ ലാഹോറിലും ഷാജഹാന് മനോഹരമായ ഒരു ചെങ്കോട്ട നിര്മിച്ചു.
1857ലെ ഒന്നാം സ്വാതന്ത്ര്യസമരം അടിച്ചമര്ത്തപ്പെടുന്നതുവരെ മുഗളകൊട്ടാരമായി തലയുയര്ത്തി നിന്ന ഡല്ഹിയിലെ ചെങ്കോട്ടയുടെ ഇന്ഡ്യയുടെ അധികാരകേന്ദ്രമെന്ന നിലയിലുള്ള ഭൂമിശാസ്ത്രപരവും ശില്പകലാപരവും വൈകാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രസക്തിയും പ്രാധാന്യവും പ്രഭാവവും അതിനുശേഷം വിവിധ കാലങ്ങളില് രാജ്യത്തെ നയിച്ചവര്ക്കെല്ലാം സുവ്യക്തമായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് പിന്മാറ്റം വഴി സാധ്യമായ ആധുനിക ജനാധിപത്യ മതനിരപേക്ഷ സ്വതന്ത്ര ഇന്ഡ്യന് റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ പ്രധാനമന്ത്രി എല്ലാ വര്ഷവും ഓഗസ്റ്റ് പതിനഞ്ചിന് സ്വാതന്ത്ര്യദിന പ്രഭാഷണം നടത്തേണ്ട വേദിയായി ചെങ്കോട്ട നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടത് യാദൃഛികമല്ല. ഇന്ഡ്യാരാജ്യത്തിന്റെ ചരിത്രവും അഖണ്ഡതയും പ്രൗഢിയും ലോകത്തിനുമുന്നില് വിളംബരം ചെയ്യുന്ന പകരം വെക്കാനില്ലാത്ത ദേശീയ ചിഹ്നമായി മുഗള മുസ്ലിം സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ കൊട്ടാരം നിലനില്ക്കുന്നത് സംഘ് ബുദ്ധിജീവികളുടെ സാംസ്കാരിക ഉപജാപങ്ങള്ക്ക് ദഹനക്കേടുണ്ടാക്കുന്നതില് അത്ഭുതപ്പെടാനൊന്നുമില്ല. ഇന്ഡ്യയുടെ തലസ്ഥാനനഗരിയും അതിനെ അദ്വിതീയമാക്കുന്ന എടുപ്പുകളും ഷാജഹാന് എന്നൊരു മുസ്ലിം പേരുമായി അഭേദ്യം ബന്ധപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നതിന്റെ പ്രയാസം മറികടക്കാന് ഷാജഹാനാബാദിന്റെ ചെറുതും വലുതുമായ എല്ലാ സ്മൃതിമുദ്രകള്ക്കുമെതിരില് പരിവാരത്തിന്റെ ‘തീസിസും’ കര്സേവയും ഉണ്ടാകുമെന്ന കാര്യം ഉറപ്പാണ്. മുഗള കൊട്ടാരവും സാമ്രാജ്യവും ഹിന്ദു-മുസ്ലിം മൈത്രിയുടെ എക്കാലത്തെയും വലിയ പറുദീസകളിലൊന്നായിരുന്നുവെന്ന വസ്തുതയെ പാടുപെട്ട് മറച്ചുവെച്ചാണ് ചെങ്കോട്ടയുടെ ശില്പികള്ക്കെതിരിലുള്ള വിദ്വേഷത്തിന്റെ ചരടില് ഹിന്ദുക്കളെ സംഘടിപ്പിക്കാന് പരിവാരം ധൃഷ്ടമാക്കുന്നത്. ജഹാംഗീറിനും ഷാജഹാനുമെല്ലാം കീഴില് ഹിന്ദുജീവിതം എത്ര സ്വസ്ഥമായിരുന്നുവെന്നറിയാന് അവരുടെ കാലത്ത് കൊട്ടാരത്തിലെ ഉന്നതോദ്യോഗസ്ഥനായി ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ബ്രാഹ്മണന് ചന്ദര്ബന്റെ പ്രശസ്ത രചനകളായ താരീഖ്-എ-രാജായി ദില്ലിയും ചഹാര് ചമനും വായിച്ചുനോക്കിയാല് മതിയാകും. ഹിന്ദു ഇന്ഡ്യക്കേറ്റ മരണപ്രഹരമായി മുസ്ലിം ഭരണാധികാരികളുടെ രംഗപ്രവേശനത്തെ വിഭാവനം ചെയ്യുന്ന ഹിന്ദു ദേശീയതയുടെ ചരിത്രവിരുദ്ധതയെ മുഗള ഭരണകാലത്തെ ഈ ഹിന്ദു അനുഭവ രേഖകള് ആഴത്തില് പൊള്ളിക്കുമെന്ന കാര്യമുറപ്പാണ്.
മുംതാസിനെ അടക്കാന് ചരിത്രത്തിന്റെ വെള്ളിവെളിച്ചത്തില് ഷാജഹാന് ആഗ്രയില് പണികഴിപ്പിച്ച താജ് മഹലിനെ തേജോ മഹാലയ ശിവക്ഷേത്രമാക്കാന് ‘ധൈര്യം’ കാണിക്കുന്നവരോട് ചരിത്രരചനാശാസ്ത്രത്തിന്റെ സങ്കേതങ്ങളുപയോഗിച്ച് സംവാദത്തിനു പോകുന്നതൊക്കെ ശുദ്ധ ബോറാണ്. എന്നാല് ആ ‘ധൈര്യം’, മുസ്ലിമിനെ പച്ചക്കു കൊന്നുതിന്നാനുള്ള കൂടുതല് ഭീകരമായ ‘ധൈര്യ’ത്തിന്റെ നിസ്സാരമായ മഞ്ഞുമലാഗ്രം മാത്രമാണെന്നതാണ് പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം. യു.പിയുടെ അധികാരത്തിലിരിക്കുമ്പോള് സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ശ്രദ്ധാകേന്ദ്രം ലോകത്തുടനീളം ഒരു മുസ്ലിം നിര്മിതിയാണെന്നു വരുന്നത് ദേശീയതയെ നേര്പിക്കുമെന്ന് യോഗി ആദിത്യനാഥ പ്രഭൃതികള്ക്ക് തോന്നുന്നതില് അപ്രതീക്ഷിതമായി യാതൊന്നുമില്ല. അതിനെ പൈതൃകപട്ടികകളില് നിന്നുമാത്രമല്ല, മണ്ണില്നിന്നുതന്നെ വെട്ടിമാറ്റിയാലേ അവര്ക്ക് ഉറക്കം സുഖമാകാന് സാധ്യതയുള്ളൂ. കാരണം അത്ര മാരകമായ വിഷം ഉള്ളിലെടുത്താണ് അവരുടെ തലച്ചോര് വികസിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.
ബാബ്രിയുടെ മുന്നനുഭവം വെച്ച് ക്വുത്വ്ബ് മിനാറിനെയും താജ് മഹലിനെയും ചുറ്റിപ്പറ്റിയുണ്ടാകുന്ന പുതിയ സംഘ് കാംപയ്നെ ഗൗരവതരമായി വിശകലനം ചെയ്യാനും
ഫലപ്രദമായി ചെറുക്കാനും മതനിരപേക്ഷ ഇന്ഡ്യക്കുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്നവര് വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാതെ സന്നദ്ധമാകേണ്ടതുണ്ട്. ഇന്ഡ്യ എന്താണെന്ന ചോദ്യത്തിന് അത് പടുത്തുയര്ത്തിയ ഭരണാധികാരികളില് ക്വുത്വ്ബുദീന് ഐബക് മുതല് ബഹദൂര്ശാ സഫര് വരെയുള്ള മുസ്ലിംകള് ഏറെ ശ്രദ്ധേയരാണ് എന്ന സത്യസന്ധമായ ഉത്തരം നല്കപ്പെടുന്ന സാഹചര്യത്തെ ചവിട്ടിമെതിച്ച് നിശബ്ദമാക്കാനുള്ള ഒരു ഷോവിനിസ്റ്റ് സൃഗാലതയും വിലപ്പോകില്ലെന്ന് പ്രായോഗികമായി കാണിക്കുവാന് അവര്ക്കാകുമോ എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കും രാജ്യത്തിന്റെ ചരിത്രസംരക്ഷണത്തിന്റെ ഭാവി. ബാബ്രി മസ്ജിദ് തകര്ത്തതിനെ അനുകൂലിക്കുന്നവര് മാത്രമല്ല, അതിനെ മസ്ജിദിനുപകരം ‘തര്ക്കമന്ദിരം’ ആയി അവതരിപ്പിക്കുവാന് സങ്കോചമില്ലാത്തവരും നമ്മുടെ മതനിരപേക്ഷതക്ക് ചരമക്കുറിപ്പെഴുതുക തന്നെയാണെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെട്ടേ മതിയാകൂ. 1947 ഓഗസ്റ്റ് 15ന് രാജ്യം സ്വതന്ത്രമാകുമ്പോള് ഉള്ള ചരിത്രസ്മാരകങ്ങളെ അതേപടി സംരക്ഷിക്കുകയാണ് റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ സാംസ്കാരിക ധര്മമെന്നും പ്രസ്തുത സ്മാരകങ്ങള് നൂറ്റാണ്ടുകള്ക്കമുമ്പ് മറ്റേതോ മതവിശ്വാസ പ്രകാരമുള്ള നിര്മിതികളെ തകര്ത്തു കൊണ്ടാണെന്നുമുള്ള അവകാശവാദങ്ങള് എവിടെ നിന്നെങ്കിലുമുയര്ന്നാല് അവയ്ക്കനുസൃതമായി സ്മാരകങ്ങളില് കൈവെക്കുന്നത് നിയമവാഴ്ചയുടെ തത്ത്വങ്ങള്ക്കെതിരാണെന്നുകൂടി ഇത്തരുണത്തില് ശക്തമായി സ്പഷ്ടമാക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. സംഘ്പരിവാറിന്റെ പച്ചയായ ചരിത്രനിഷേധത്തെ തുറന്നു കാണിക്കുമ്പോള് തന്നെ, ആക്രമണോത്സുക ദേശീയതയുടെ ആന്ധ്യം ബാധിച്ചവര് ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചു നടത്തുന്ന ആവേശ പ്രസംഗങ്ങള് കേട്ട് രാജ്യത്തിന്റെ വര്ത്തമാനാവസ്ഥയില് എന്തൊക്കെ നിലനില്ക്കണം, നിലനില്ക്കേണ്ടതില്ല എന്നു തീരുമാനിക്കാന് ഒരു ആധുനിക റിപ്പബ്ലിക്കിനാവില്ല എന്നും ഭരണാധികാരികളും കോടതികളും ഓര്ത്തേ പറ്റൂ. ബാബ്രിയുടെ മണ്ണുമാന്തി ക്ഷേത്രാവഷ്ടങ്ങള് തിരയാന് പറഞ്ഞ് ബാബ്രി പള്ളി പ്രശ്നത്തില് തീര്പ്പുപറയാന് ആ ഗവേഷണത്തിന്റെ ഫലം കാത്തുനില്ക്കുന്ന തരം ഹാസ്യനാടകങ്ങള് ഇന്ഡ്യ എന്ന ആധുനിക ആശയത്തിന്റെ എല്ലാ സൗന്ദര്യത്തെയും കെടുത്താന് മാത്രം ഭീഷണമായ തട്ടിപ്പുകളാണ്. അവ ആവര്ത്തിക്കുകയെന്നാല് നമ്മുടെ മതനിരപേക്ഷതക്ക് ശവക്കച്ചയൊരുങ്ങുക എന്നു തന്നെയാണര്ത്ഥം.